Dedim ya ben o sabah iki koruma görevlisinin emanetinde ve koruması altında her zaman giriş yaptığım koridora yöneliyordum. Her sabah yürüdüğüm o koridoru beynim bugün farklı algılamaktaydı. ''Ya şimdi o hasta beni bekliyorsa, ya şimdi bir silah sesi duyulursa'' şeklindeki vesveseli düşünceler beynimin kıvrımlarında dolaşmaktaydı. Bir an sağıma baktım, sonra koridordaki herkesi beynimde zumladım. Görünürlerde Oğuz yoktu. Jandarmalar ve güvenlik görevlileri öyle bir tedbir almıştı ki buna ''etten duvar'' desek abartmamış oluruz ve onların da hakkını teslim etmiş oluruz. Manzara aynen böyleydi ve ben poliklinik yaptığım odama giriyordum ve arkamdan jandaarmalar ve güvenlik görevlileri giriyordu. Artık kendimi emniyette hissedip koltuğuma oturuyordum ve arkadaşlara da teşekkür ediyordum.

            Güvenlikteki arkadaşlarım şunu soruyordu: ''Hocam para cezası mı keselim, yoksa savcılığa suç duyurusunda mı bulunalım?''

             ''Suç duyurusunda bulunsak daha isabetli olur diye düşünüyorum! Siz ne dersiniz?''

             ''Tamam...O zaman beyaz kod vermemiz lazım, yani prosedür gereği. Ordaki arkadaşlarımızı hemen arıyorum ve gelsinler de işlemleri ondan sonra ilerletelim!'' Ve biraz sonra beyaz kodda görev yapan personel geliyordu ve olayı onlara da anlatıyordum ve beyaz kod uyarısı için gereğini yapıyorlardı. Kapı yarı açık ve ben de refleksi olarak dışarı bakmaktayım. Jandarma bana bazı evraklar imzalatmakta...O işe dalıp imza atarken o da ne! Birden içeriye Oğuz girmez mi! Evet, işte beni namlunun ucuna namzet gören Oğuz tam karşımdaydı. Ben de habire ellerine ve beline bakmaktayım. Tedirginim haliyle. Adam beni tavşan gibi avlayabilir elbette...Jandarmaya bakıyorum, anlıyor ve hemen iki jandarma onu iki yandan adeta kıskaca alıyor. Gözgöze geliyoruz Oğuz ile...Hiçbirşey söylemeden bana donuk bakışlarla bakıyor, ama herhangi bir kin de göremiyorum... Yani bakışları yumuşak ve sanki bir mahcubiyet ve pişmanlık var gibi...Yani vücut dilinden okuyorum bunları...Yanılabilirim de elbette...

            Sessizliği bozan ben oluyorum...''Oğuz galiba beni vurmaya geldin? Dün öyle demişsin ya!''

            Bakışlarını kaçırıyor, gözleri buğulanıyor, yutkunuyor...''Hocam yani...'' diyor ve cümlenin sonunu getiremiyor...

            ''Yani!'' diye söylüyorum...''Hadi vuracaksan vur, Allah'a bir can borcumuz var Oğuz!''

            Bana doğru hamle yapıyor...''Hocam beni affet, bir kızgınlık anıydı, sonra çok pişman oldum. İnan bu gece gözüme uyku girmedi. Senden özür dilemeye geldim. İstersen ameliyatımı yapmayabilirsin de...Gel helalleşelim...Bana hakkını helal eder misin. Elini de öpmek istiyorum!''

            Ayağa kalkıyorum...Devam ediyor: ''Beni affet!''

             O sözü karşısında bende de duygusallık oluşuyor elbette...Elimi omuzuna koyuyorum Oğuz'un...''Oğuz affetmek Allah'a mahsustur. Ben fani bir insanım, sadece hakkımı helal ederim!''

            Ve sarılıyoruz birbirimize....Herkes şaşkın bir vaziyette bizi izlemekte...''Arkadaşlar'' diyorum, ''ben Oğuz hakkıındaki şikayetimden vazgeçtim. Savcılığa da suç duyurusunda bulunmayacağım...Helalleştik!''

            Ve ameliyat randevu defterimi açıyorum...''Oğuz seni haftaya onuncu vaka olarak yazıyorum ve ilk vaka olarak seni alacağım. Sabah sekizde burdasın!''

            Bakıyorum ki Oğuz'un göz pınarları bayağı ıslak...''Hocam sen değişik bir adammışsın, sana bu yanlışı yapmaktan utanıyorum'' dediğinde omuzunu okşuyorum... ''Oğuz'' diyorum, ''Ben kin gütmem. Dostlarımın sayısını artırmaya çalışırım, düşmanlarımın değil!'' Elime hamle yapıyor, öpmek istiyor, elbette bırakmıyorum...

           Çıkarken dönüyor bana...''Hocam benden bir isteğin var mı? Yarın gelirken sana ne getireyim?''

            Ayağa kalkıyorummm''Evet Oğuz senden bir isteğim var, yarın gelirken onu da getir!''

            Merakla yüzüme bakıyor...''Söyle hocam!''

            Sağ elimle kalbine doğru hamle yapıyorum...''Gelirken yüreğini unutma!''

            Ve ertesi gün ilk vaka olarak alıyorum. Adetimdir, preop odasına giderim ve hastanın halini hatırını sorarım. Oğuz'a yaklaşıyorum...Mahcubiyeti yüzünden okunuyor elbette..Yutkunuyor ve bir şey söyleyemiyor...Vücut dili herşeyi anlatıyor zaten...

            O sözü çok severim...''İyiliğe iyilik her kişinin karıdır. Kötülüğe iyilik er kişinin karıdır!''