Herkese merhaba diyerek bu haftaki yazımı kaleme almak istedim.Hayatımız devam ettiği sürece yeni şeyler öğreniyoruz.Öğrenme süreçleri devam ederken zamanda kendi olağan akışıyla sizleri bir mecra dan başka bir mecraya sürüklüyor.
Hele ki benim gibi yavaş yavaş 50 den gün almaya başlayınca mezarlıktaki tanıdık yüzler giderek ço ğalmaya başlıyor.Her ölümün ardından kişiyle yaşadığınız anlar hayalinizde belirlenmeye başliyor.İçi mizdeki hüzünler giderek artıyor.O kişiyle kurduğunuz bağı derecesi sizin özlem derecenizi de belirli yor.
Birşeyle yaşadığınız ve paylaştığınız dostların sizin yanınızda olamaması ve bir daha asla göremiye ceğinizi bilmeniz ayrı bir burukluk veriyor.O duyguların tarifini de yapmak imkansız.
Cahit TANYOL
Bir yaprak dökümü gibi bir bir
Çekidi sahneden bizim kuşak
Kalanlar kendi yalnızlığında yetim
Bir kara haberdi çocukluğumuz
Sefalet,açlık
Ve birde türkü söylenirdi yanık yanık
Beyaz admların üstünde
Fakat yinede nutluyduk
‘’Doğacaktır sana vadettiğin günler hakkın
,Diyen şairle birlikte
Umutluyduk
Ne güzel anlatmış,dile gelmiş.Adeta duygularımıza tercüman olmuş.Alıp bizi bir yerden biryere götürüyor.Şiirin edebiyatta ayrı bir lezzeti var.Kısa ve anlamlı cümlelerle hayata dokunarak bizlere mesaj veriyor.İnsanın duygularına nufüs ediyor.
Hayat denen mecrada herkese sağlıklı günler dilerken haftaya yeni gündemlerde buluşmak dileğiyle esen kalın…
